Met de introductie van de naairobot Silana uit Oostenrijk, wordt een nieuwe stap gezet in de robotisering van de kledingproductie die deels al gedigitaliseerd en geautomatiseerd is. Het naaiproces bleef daarin achter omdat beschikbare robots alleen T-shirts en uniformen van stevige stof konden verwerken. Dit omdat robots in tegenstelling tot de mens niet, handig zijn. Prestaties van deze robots worden slechter naarmate de stoffen fijner zijn; sensoren raken overbelast.
Nog niet alles is bekend over Silana omdat de bedenkers nog in het octrooiproces zitten. Het gaat om een modulaire opzet die in bestaande situaties geïntegreerd kan worden. Verschillende robots worden ingezet om materialen te scheiden, te fixeren en te positioneren. Fixatie en stofonafhankelijke positionering is zelfs mogelijk bij 3D-naaiprocessen. Centraal staat analyse van de stoffen waardoor de snelheid van de naaikop precies aangestuurd wordt.
Deze innovatie maakt het mogelijk om de productiecyclus goedkoper te maken waardoor deze weer terug kan komen naar Europa. Daardoor worden lange transportroutes voorkomen en wordt tot 80% CO2 bespaard. Doorlooptijden worden korter en er kan in kleinere hoeveelheden geproduceerd en besteld te worden.